Vanuit Tam Coc reden we richting Hanoi airport om een vlucht te nemen naar het zuiden van Vietnam. Eenmaal geland in Ho Chi Minh (Saigon) bleven we 1 nacht in de stad. De volgende dag werden we opgepikt en stapten we in bij onze chauffeur die helaas geen woord Engels sprak. We zaten niet helemaal lekker in de taxi omdat de chauffeur bijna de hele met een heel hard volume filmpjes aan het kijken was, aan het bellen was en ook nog eens als Max Verstappen door het verkeer heen reed. Onverantwoord! We keken beiden goed mee op de weg en stopten tussendoor ergens voor een break. De reis duurde ongeveer 3 uur en we waren opgelucht toen we er waren.
Vung Tau
Vung Tau, een badplaats waarvoor je niet ver hoeft te reizen vanuit Ho Chi Minh. Voor de Vietnamese inwoners is dit een populaire strandbestemming voor een weekendje weg. We konden onze dikkere kleding weer inruilen voor een zomers outfit, het zuiden van Vietnam is namelijk qua temperatuur een groot verschil met het noorden in de december maand. Ons hotelletje lag een beetje achteraf en op loopafstand was een straat met eetgelegenheden. Vis en schaaldieren stonden vooral op het menu en echt alles was in het Vietnamees. We konden hier geen wijs uit, dus het was vooral vragen stellen aan het personeel en hopen dat er iemand redelijk Engels sprak.
We keken erg uit naar een paar dagen vertoeven op het strand. Onze laatste stranddagen waren in Thailand en dit waren er nog niet zoveel.
Te voet liepen we richting de kust, naar het strand genaamd Bai Sau wat aan de oostkant ligt in Vung Tau. Het strand ligt aan een weg waar grote luxe hotels zijn gebouwd. Er was een promenade en een park met gras en palmbomen. Over de rand van de promenade konden we het strand zien. De stoffen parasols en ligbedden hadden hun beste tijd wel gehad, het zag er niet uitnodigend uit en het zand zelf was ook niet schoon. Ook hier was veel afval op het strand te vinden, deels teleurgesteld ploften we neer in de strandstoelen die we een dagje huurden. Het was gelukkig niet zo dat je tussen het afval zwom, dus gingen we wel het water in.
Tijdens een wandeling in de avond op zoek naar een eettentje zagen we een paar café´s van Europese eigenaren, met veelal mannen die er jaarlijks op vakantie gaan of die er wonen. Vraag ons niet waarom, in onze ogen zijn er wel betere badplaatsen om op je oude dag te verblijven. Het oogt allemaal wat saai en beperkt, er is weinig te doen hier en voor de stranden hoef je ook niet te komen. Op dit soort momenten vinden we het moeilijk om onze dagen te vullen. We proberen er toch het maximale uit te halen en wat van de omgeving te zien en voor de kinderen zoeken we net als overal een speeltuintje op.
Gedachten als: ´Hoe gaan we het hier nog een week uithouden?´ spoken af en toe door ons hoofd.
Er zijn geen bezienswaardigheden, er is geen markt om even te bezoeken en er zijn geen activiteiten.
We merken dat we veel waarde hechten aan plaatsen waar wat te doen is, zodat we even op pad kunnen met een doel. We vinden het ook nooit een probleem om bij lokale eetgelegenheden of kraampjes te eten, maar we ervaren dat het Vietnamese eten in deze gebieden ons niet zo bevalt. Dit in combinatie met de stranden die (weeral) niet de schoonste zijn en de verveling laat ons bijna tickets boeken zodat we eerder naar onze volgende bestemming kunnen gaan (wegens visum beperkingen was dit geen optie). We moeten het dus echt uitzingen en er het beste van maken. Tijdens het zoeken naar een geschikte pinautomaat lopen we door straatjes waar veel groenten, fruit, vlees en andere producten op straat worden verkocht. Het ligt op gespreide kranten op de grond of in de achterbak van een auto en vlees hangt gewoon in de open lucht.
Op 19 december vieren we Wouter zijn verjaardag. In de straat met de café´s zien we op den duur gezellige lampjes in de verte en hopen op een leuk restaurant. We zijn blij als we zien dat het een knus Italiaans restaurantje is! We bestellen lekker wat pizza voor de kids en we proosten met een glaasje Limoncello en een antipasti borrelplank. Het voelde als een verademing dat er een ´gewoon´ restaurant is.
Het beviel zo goed, dat we er de volgende avond weer aan een tafeltje gaan zitten.
De volgende dag vertrekken we naar een ander hotel aan de andere kant van ook in Vung Tau. Bij het zandstrand genaamd
Front Beach ligt ook weer een boulevard waar de lokale bevolking een potje voetbalt, badmintont of een wandeling maakt aan de rand van het water of door het aangelegde park. In het park is een kleine speeltuin en over de zee kijk je uit op veel vissersbootjes. We merken dat we deze plek aangenamer vinden, het leeft hier meer. Het is een drukke bedoeling in de zee waar de Vietnamezen vaak in een zwemvest een duik nemen en in de avond zijn alle bomen langs de straat mooi verlicht met kerstverlichting.
Kerstochtend vierden we in Vung Tau. Ook de kerstman had ons hier gevonden en had wat kleine cadeautjes gebracht. De dag ervoor kochten we in een shoppingmall wat sap, fruit en brood voor een kerstontbijtje. Het echte kerstgevoel wat we normaal in Nederland ervaren hadden we niet, normaal zitten onze dagen vol met familiebezoekjes en nu waren we gewoon met z´n vieren in een warm land. In wat restaurants hing wel kerstverlichting en op de boulevard stonden kartonnen kerstmannen waarmee je op de foto kon. Ook waren een aantal straten helemaal in kerstsfeer met grote kerststallen en was er een kerk aangekleed en open voor bezoekers. De middag van Eerste kerst vaarden wij met een veerboot terug naar Ho Chi Minh. De vaartocht was beduidend korter dan de autorit waarmee we kwamen. Ook was het leuk dat we gedurende de tocht veel konden zien langs het water en hoe je deze miljoenenstad vanaf het water binnen vaart is ook een mooi aangezicht.
De laatste dagen spenderen we in deze grote stad en gaan we nog een uitje maken voordat we richting Indonesië reizen.
Reactie plaatsen
Reacties