Begin 2022 hebben we de knoop doorgehakt.
We hebben met elkaar onze wensen besproken, wat we de kinderen willen meegeven, welke doelen we willen bereiken en vooral waarom we deze keuzes maken. We komen niets tekort in het leven zoals het nu is, we zijn omringd door liefdevolle en zorgzame mensen, we hebben allebei dankbaar werk (lees: personeelstekort, druk en stressvol) en in Zeeland is het heerlijk wonen met genoeg plekken om iets te doen.
Maar het verlangen naar iets anders is verleidelijker dan onze vaste baan met een vast inkomen, een eigen huis met tuin, familie in de buurt en veel spullen bezitten zoals meubels en keukengerei. In plaats daarvan wilden we meer nieuwe avonturen beleven, nieuwe plaatsen ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten, een leven leiden zoals wij dat wensen, niet wat er van ons 'verwacht' wordt.
We bespraken onze ideeën met familie, waar we meer dan welkom waren om tijdelijk in te trekken. Ons huis kwam in maart op de woningmarkt en was binnen een maand verkocht. Wij hadden het idee om in het najaar van 2022 uit ons huis te gaan, maar in overleg was de overname al op 1 juli en dus zijn we vanaf die datum bij familie ingetrokken. Al onze meubelen, fietsen, tuingereedschap, speelgoed en andere troep die een mens door de jaren heen opspaart staan in een opslagruimte. Ons huis verhuren was voor ons geen optie omdat wij ons uitschrijven uit Nederland en het niet de bedoeling is om tijdelijk weg te gaan. Al langere tijd keken we met een schuin oog naar andere leuke plekjes om te wonen en echt gehecht aan ons jaren ´30 huis waren we niet. Dat bleek al snel toen we bij familie introkken; geen moment hebben we spijt gehad of ons plekje gemist.
Nu, oktober 2022, wonen we al een paar maanden bij familie in huis en zijn we de opslagruimte aan het leeghalen. Alle spullen die we bewaren en ooit mee willen nemen krijgen weer een ander plekje en al het andere is verkocht of gewoon weg gedaan. Met de verkoop van ons huis hadden we grote schoonmaak, maar nu dus nog een keer. Alles gaat voor de tweede keer door onze handen, met de gedachte houden of weg doen en wat hebben we nou echt nodig? Het ruimt in ieder geval lekker op!
Verder zijn we onszelf en alle zaken er om heen aan het voorbereiden op de reis en zal ik daar in een ander blog uitgebreider op in gaan.
Na 12 dienstjaren neem ik afscheid op mijn werk. Het voelt nog wat onwerkelijk.
Ook omdat ik nu een leuk team achterlaat met lieve collega's, met wie ik sinds een paar jaar een ''Parkinson'' afdeling draaiende houd, want zo voelt het echt als je als team goed samenwerkt.
Je weet wat je aan elkaar hebt.
Allemaal stappen dus die worden genomen, leuk maar soms ook minder leuk.
Some things have to end for better things to begin.
Reactie plaatsen
Reacties